De hond in de pot vinden (blog voor zelfgenezing en therapie)

Ik ben een dierenliefhebber. Een grote. Ik vind alle diersoorten leuk. Ik ben geen kattenmens of een hondenmens. Ik ben een dierenmens. En een natuurmens. Niet in de zin van graag buiten zijn en in de kou en nattigheid kamperen, want dat kan niet de bedoeling zijn van vrije tijd. Maar wel van 'laat die natuur lekker zijn ding doen en blijf er af, laat wat over, het is niet allemaal van ons'. Ik ben vegetariër met veganistische trekjes en koop geen puppies en kittens, maar adopteer stokoude kneusjes uit een dierenasiel. Sinds ik volwassen ben heb ik altijd wel ergens en in enige mate vrijwilligerswerk gedaan voor en met dieren. In dierenasiels, pleegzorg voor stichtingen, vertaalwerk, PR-activiteiten. Ik doneer en word lid en maak mezelf bewust.

Vorige week scrollde ik door mijn timeline op Facebook. Een hartstoppende foto vloog voor mijn ogen langs. Ik scrollde van schrik een meter door, maar ik had het al gezien en kon het niet meer 'onzien'. Ik boog mijn hoofd, sloeg mijn handen voor mijn ogen en zoog een diepe teug lucht naar binnen. Ik weet hoe dit werkt voor mij. Ik kan mijn kop in het zand steken en doen of ik het niet gezien heb, gewoon lekker doorgaan en vergeten. Maar dat is eigenlijk het punt. Dat kan ik niet. Dit soort dingen gaan bij me spoken en dan ga ik me afvragen hoe het nu zit, waardoor het allemaal nog veel ellendiger wordt. Dus ik scroll terug, kijk en lees. En dan laat ik mijn tranen stromen en roep ik hoe oneerlijk en rot de wereld wel niet is.

Ik deel gruwelijke foto's van dierenmishandeling op Facebook niet. Ik mail geen petities rond en spoor vrienden niet aan om vegetariër te worden. Ik beantwoord vragen met overtuiging als die me gesteld worden, maar ik 'ronsel' niet. Het heeft geen zin, mensen worden er kribbig van, want je vertelt ze in feite dat ze akelige mensen zijn die dieren mishandelen. Daar volgt zelden een prettig gesprek op. Je kunt mensen hoogstens enorm laten schrikken, maar de meesten gooien je zonder pardon uit hun tijdlijn en doen datzelfde met een foto, verhaal of filmpje uit hun geheugen. Zij kunnen dat, heerlijk lijkt me dat.

Andersom heb ik geen zin in vragen en opmerkingen als 'miertjes zijn ook wel zielig als je op ze staat' en 'maar planten leven toch ook?'. Als puber stapte ik over mierensnelwegen heen en probeerde ik zo lang mogelijk te negeren dat een plant was overleden, want weggooien, dat was zielig! Ik was en ben een gevoelig wichke.

Ook als puber was ik lid van het WSPA of het WWF of het IFAW. Zij stuurden je als wervingspost een setje van zes foto's, die ik maanden (jaren?) met me mee heb gedragen. De eerste tijd liet ik ze aan iedereen zin en vertelde ik geschokt wat er met de dieren op de foto's was gebeurd. Ik denk dat mijn ronseltalent in die periode is gesneuveld. Het interesseert de meeste mensen helemaal niet. Helemaal niks. De gestroopte olifant (ivoor), de neergehamerde kat (eten in Azië), het konijn met de shampoo-ogen (dierproeven), het doodgeknuppelde zeehondenjong (bont), de andere twee ben ik vergeten, opmerkelijk genoeg. Dat kan ik dus toch, in een jaar of tien.

De foto die me nu zo vulde met ontzet toont waarschijnlijk een dagelijks tafereel in bepaalde gebieden in Azië. In Korea en China eten ze anderen dieren dan wij, waaronder hond. Dat ze die dan levend in een ketel met water kookten, wist ik niet. Ook niet dat het dan nog even duurt voordat ze sterven. Dat was wel duidelijk te zien aan het pupje dat met een witgeblakerde, kale huid en nog drie snorharen op zijn knalrode snoet de ketel uit probeerde te klimmen. Een verloren, wanhopige en zinloze blik op dat smoeltje. Een lotgenootje aan de andere kant van de ketel al verder heen, minder sterk.

Mijn brein probeert me te beschermen door nuchter te bedenken dat het een hoax kan zijn, net als bonsaikittens of een kat met een afgehakt hoofd. Misschien is het slechts een oude foto van een ooit gebeurde wandaad die om de paar jaar weer opnieuw gaat circuleren. Misschien gebeurt het niet zo vaak of zelfs helemaal niet meer.

Of het gebeurt met duizenden honden per dag. Ik weet het niet. Ik heb voorzichtig proberen te zoeken op internet naar kloppende informatie en cijfers, maar in de 'brute' dierenbeschermingskanalen wordt graag op het gevoel gespeeld en gejammerd in plaats van voorgelicht. Ik wil weten hoe het er NU voor staat en liefst ook wat er aan gedaan wordt lokaal en of ik iets kan doen. Ik heb een petitie getekend. Ik heb mijn naam ingevuld, om te zeggen dat ik dit niet leuk vond. Geen duimpje omhoog. De rest van de avond en de dagen daarop springt het beeld me af en toe voor ogen, en ik laat het komen omdat ik weet dat het de snelste manier is om het te 'verwerken'. Ik zie het, ik kijk, ik weet het. Ik wel.

Ik kijk naar Omar, mijn prachtige en vreselijke lieve en bijzondere hond. Spaans van origine, gedumpt van oorsprong. Godzijdank is hij slechts over het hek van het asiel gegooid, een van de diervriendelijkste dumpmethoden in Spanje. Omar heeft oren en staart mogen behouden, is niet opgehangen, neergeschoten, uitgehongerd, gebruikt als oefenhond in hondengevechten, hij is slechts een beetje schuw. Ik knuffel Japie, mijn stokoude, blinde poedeltje, op straat gezet als tienplusser. Ik prijs mezelf gelukkig met het gezelschap van mijn (helaas nog maar) drie oude kneuskatten uit het asiel. Het is zo klein. Zo weinig.

Naast kokende honden (en katten), vermoorde olifanten, neergeknuppelde zeehondjes, gepijnigde konijnen is er nog zoveel meer. Wie bedenkt iets als dierenporno? Er zijn bedrijven die je het mogelijk maken met een breed assortiment aan dieren (geschoren Orang Oetans) seks te hebben tegen betaling. Wie haalt het in zijn bolle hoofd om een bontrandje aan een capuchon van een jas mooi en stoer te vinden? Vroeger liepen alleen rijke vrouwen in een bontjas (en toen was het al lelijk). Anale elektrocutie, levend gevild worden.

Haaien, schildpadden, dolfijnen sterven in netten, maar dat moet ook wel, want we vissen de wateren toch leeg, dus ze hebben niks om te eten. Paarden worden voor de lol gefokt door hobbyisten die vervolgens niet van de veulens af kunnen komen. Best handig, want paardenvlees schijnt in trek te zijn. Scharrelkippen leven op een minimaal stukje donkere schuur, verliezen hun veren en hun kleur. Mensen kopen pups in dierenwinkels en bij broodfokkers en huilen krokodillentranen met egoïstische tuiten als het ding binnen een paar dagen overlijdt aan een enge ziekte en ze achterlaat met een dikke rekening. Mensen rennen achter stieren aan in smalle straatjes en bevechten ze in arena's, vals spelend in hun strakke maillots. Kokende kreeften zijn het lekkerst, stoere mannen jagen (met professionele hulp) op (uitgezette, halftamme en onhandige) leeuwen, heel Nederland zit straks weer aan de waterkant om visjes uit het water op te hijsen, te meten, de haak uit de bek te trekken en weer terug te plonzen. Zo spannend, neem nog een biertje.

Op de foto met een aapje in een rokje is grappig, een dansende beer is sensationeel, nee, we zien de gaten in zijn neus niet, nee, ik laat mijn kat niet steriliseren, want ik vind kittens zo leuk. Wel klote dat het asiel me niet betaalt voor die krengen, dat snap je toch niet?

En daar ga ik toch, ik word boos, ik vind het gemeen, ik vind het niet oké. Ik vind het ook dom, onmenselijk en intens kwaadaardig. Het kleine en het grote. Wie doet zoiets? Wie haalt zijn schouders op? Waarom moet dat allemaal? Waar is dat goed voor? Zijn wij als diersoort echt niet beter dan dit?

Kan iemand me vertellen dat het allemaal niet gebeurt, dat alles wat ik ooit heb gezien slechts een uitwas bleek en nooit meer voorkomt, dat de daders gevonden en gestraft zijn?

Kan iemand me vertellen dat het niet zo is?